Bir Parantez Hayata

Bir Parantez Hayata

Hayat, bir varmış bir yokmuş hikâyesi… Hepimiz kendi masallarımızı yazıyoruz bu dünyada. Kimimiz mutluluğun izini sürüyor, kimimiz kayıpların. Ben de kendi masalımı yazarken bir parantez açtım hayatıma. İçine ne yazdığımı sormayın; yazdıklarım bana, yaptıklarınız size…

İnsanlarla kurduğumuz ilişkiler, söylediğimiz sözler, susmayı tercih ettiğimiz anlar, hayat yolunda bıraktığımız izlerdir. Ben, kimseyle kavga etmemeyi seçtim. Sesimi duyuramadığım noktada sessiz kalmayı öğrendim. Sessizliğimin okunamadığını fark ettiğimde ise yollarımı ayırmayı. Çünkü bilirim ki kavganın kazananı yoktur, sadece kaybedenleri vardır.

Nezaket, bir insanın görünmeyen zırhıdır. Eğer insanlarla aranıza uslubunuz ve nezaketinizle bir sınır koyarsanız, kimse bu sınırı aşmaya cesaret edemez. Kavga, egoların savaş alanıdır ve bu savaşta kaybedilen, çoğu zaman insani değerlerdir. O yüzden susarım. Çünkü susan bir insanı kimse yenemez. Susarak anlatırım içimdeki fırtınaları, hayal kırıklıklarını.

Hayat bize zorluklarla gelir, bazen altından kalkması imkânsız gibi görünen yüklerle. Ama her zorluk bir öğretmendir. Sabırla, inançla ve içimizdeki güce yaslanarak bu yükleri taşırız. Ben de gücümü içimde sakladığım küçük bir çocuktan alıyorum. Her yalnız kaldığımda ona sarılıyorum. Çünkü o çocuk bana “Sakın yıkılma!” diyor.

Hayat beni defalarca sınadı. İnsanları tanıdım, bazen üzüldüm, bazen de ayıldım. Dünyanın kaç bucak olduğunu genç yaşta anladım. Ama onca kötülüğün içinde birkaç dostun omzuna yaslandım. İşte bu yaslandığım sebepler, beni güçlü kılan şeyler oldu.

Evet, güçlüyüm. Çünkü güçlü olmak zorundayım. Kadınım, anneyim. Ve hayatın yükleri altında ezilmemek, en çok da sevdiklerim için ayakta durmak zorundayım.

Her bir sınavda yeniden doğuyoruz aslında. Pişmanlıklarımız, öfkeyle söylediğimiz o bir kelimenin ağırlığı, taşımak zorunda kaldığımız yükler… Hepsi bizi büyütüyor, öğretiyor. Susmanın erdemini, sabrın gücünü, sevginin iyileştirici etkisini öğreniyoruz.

Bu hayatta bana ne kattıysa, hepsine bir teşekkür borçluyum. Çünkü bugün hala ayakta duruyorsam, o acılar ve zorluklar sayesinde oldu. Ve şunu öğrendim: Güç, sessizce savaşabilmektir.

Ben bir parantez açtım hayatıma. İçine yazdıklarım, benim sessizliğimdeki hikâyemdir. Ve bu hikâye, son nefesime kadar güçlü kalmanın, her koşulda ayakta durmanın bir manifestosudur.